Chinese leraren voor een Engelse klas


Drie keer was ik in China. Twee van die drie keer heb ik een aantal dagen lesgegeven. De ene keer aan een groot team van een school. De andere keer aan een klas op een Teacher Training College (TTC). Dat waren voor mij en voor de studenten bijzondere ervaringen. Onze westerse manier van lesgeven is totaal verschillend van wat Chinese leraren laten zien. Zo was het voor het team de eerste keer in hun leven dat ze in kleine groepen werden verdeeld en met elkaar het gesprek moesten aangaan over een door hen ingebrachte casus. En voor de TTC studenten was het totaal nieuw dat ze de aangereikte theorie zelf moesten toepassen in het ontwerpen van een les, die ze vervolgens aan elkaar gaven en waarop we daarna met elkaar reflecteerden.

In Engeland gebeurde pas het omgekeerde. Een aantal Chinese docenten kwamen naar de Bohunt School in Liphook. Vijftig leerlingen van deze school vormden een klas en kregen 4 weken achter elkaar les van deze docenten. En dat gebeurde in Chinese stijl: in uniform, ’s morgens om 7.00 uur beginnen, één keer in de week hijsen van de vlag, 10 uur per dag op school voor het volgen van heel veel lessen die vooral bestaan uit luisteren en noteren wat de leraar zegt. De leerlingen moesten het eigen lokaal schoonhouden en nuttigden twee maaltijden per dag op school.

bbc 1

De leiding van de Bohunt School wilde weten of de Chinese onderwijsstijl, die Chinese leerlingen tot hoge prestaties brengt, ook werkt in de Britse context. Ze maakten er een echt experiment van. Om te kunnen vergelijken, formeerden ze ook een andere groep, met eigen docenten, die dezelfde stof behandelden. Na vier weken zouden beiden groepen getoetst worden om de resultaten te kunnen vergelijken.

Dit experiment werd door de BBC gefilmd en uitgezonden onder de titel ‘Are our kids tough enough?’

Het resultaat is buitengewoon boeiend om naar te kijken. Een paar voor mij opvallende punten:

  • Chinese leraren hebben nooit gehoord van en dus ook niet geleerd en geoefend in klassenmanagement. Om de eenvoudige reden dat dat in China niet nodig is. De klas zit, luistert en schrijft op wat de leraar zegt en spreekt alleen als de leraar de leerling hiertoe uitnodigt. En dit is het punt waarop ze onderuit gaan. Engelse leerlingen zijn mondig, gaan met leraren in discussie, doen soms hun eigen zin. Dit frustreert de Chinese docenten. En zo groeit er binnen enkele dagen een enorme cultuurbotsing tussen deze docenten en hun klas.
  • Het is ontstellend om te zien wat er met deze groep leerlingen gebeurt. Ze gaan gedrag vertonen, wat zij nooit vertoond hebben. Zij vervelen zich enorm, de manier van lesgeven raakt hen niet, ze begrijpen de stof niet, terwijl de leraar gewoon doorgaat. Alles is klassikaal, in een hoog tempo, maar de leraren hebben niet in de gaten dat ze de klas totaal kwijtraken. Op een bepaald moment gaat de leiding van de school zich ermee bemoeien, probeert de orde te herstellen, maar met weinig resultaat.
  • Je krijgt gaandeweg steeds meer te doen met deze leraren. Het is aandoenlijk om te zien hoe ze in hun eigen patroon blijven acteren en denken daarmee de klas in het gareel te krijgen. Terwijl de meeste leerlingen steeds meer afhaken.
  • Een bijzonder cultureel verschil komt ook aan het licht in de manier waarop de leraren hun problemen ervaren. Wij zouden totaal gedeprimeerd worden, onszelf voelen falen, en van schaamte en woede het bijltje erbij neergooien. Maar zij houden vol. Niet om persoonlijk gewin, maar om hun land hoog te houden. Als dit niet lukt gaan zijzelf niet af, maar gaat China af en dat houdt hen op de been. De culturele waarde in Aziatische landen is vooral die van de gemeenschap, het collectief.
  • Een mooi moment is de ouderavond. Ouders lijken en kijken heel cynisch en sceptisch. Maar door de eerlijkheid van de Chinese leraren winnen deze toch de harten van de ouders. En als ouders meer inzicht krijgen in waarom de leraren het doen zoals ze het doen, komt er een zekere sympathie bij de ouders naar buiten.
  • Treffend zijn de beelden van de leraar wiskunde, die in zijn eigen land tot de top behoort. Je ziet hem ook bezig in zijn eigen context. Zelfbewust, adequaat, top-leraar, klassen die voor hem applaudisseren, studenten die hem roemen om zijn bekwaamheid. En hier in het westerse systeem gaat hij af. Of je goed functioneert is heel erg afhankelijk van de context. Hoe de context op jouw reageert bepaalt weer voor groot deel hoe jij je voelt en hoe je je gedraagt.

Twee delen zijn ondertussen uitgezonden. Het wachten is op de ontknoping in het derde deel. Maar via deze links kun je de eerste twee delen alvast bekijken (met dank aan Pedra de Bruyckere).

Are our kis though enough?     Deel 1         Deel 2

, , ,

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *