We hebben allemaal zo onze inspiratie-momentjes. Althans dat hoop ik. Als ze er niet meer zijn dan gaat het niet goed. Inspiratie in je werk is toch zo iets als olie in de machine of hout voor het vuur.
Mijn werk is afwisselend. Geen dag is hetzelfde. Ik ontmoet veel verschillende mensen. Ben bezig met veel verschillende en meestal boeiende dingen. Daardoor heb ik best vaak een inspiratiemoment. Maar soms heb je van die uitschieters. Dan word je geraakt in je diepste drijfveren. Dan weet je weer waarvoor je ’s morgens je bed uitkomt en wordt de motivatie weer vernieuwd.
Zo’n moment had ik in de voorjaarsvakantie in Budapest. Ik was daar op een schoolleidersconferentie van de ACSI, Association Christian Schools International. Schoolleiders uit veel Europese en andere landen waren er van woensdag tot zaterdag bij elkaar om te luisteren naar verhalen, ervaringen te delen, aan elkaar te vertellen over de totstandkoming van hun christelijke school, te bidden en te zingen. Zo’n 180 mensen uit 24 verschillende landen. De voertaal was Engels, maar er werd steeds simultaan in vijf talen vertaald. En tussen de verhalen door werd er genetwerkt. Mensen konden een tafel inrichten om daarop iets van de eigen school te laten zien en contacten te maken om bijvoorbeeld afspraken te maken over het uitwisselen van leerlingen.
Je ontdekt dat er veel meer christelijke scholen zijn dan je dacht en ook in landen waar je dit niet verwacht. Er waren twee Palestijnen die een christelijke school runnen vlak bij Bethlehem. De school wordt bezocht door christelijke en moslimkinderen. Een school die deels in zijn eigen onderhoud voorziet door in de avonduren en op zaterdag het sportveld te verhuren aan sportclubs en een kippenfarm te exploiteren waar de opbrengst van de verkoop van de eieren voor de school bestemd is.
Indrukwekkend was ook het verhaal van de mensen uit Pakistan. Een christelijke school in een streng islamitisch land. De directeur liet een islamitische kindercatechismus zien, die dagelijkse kost is voor de kinderen op de staatscholen, ook voor vierjarigen. Hoe verwarrend voor christelijke kinderen, zo zei hij, dat je thuis hoort dat God ons geschapen heeft en Jezus Zijn Zoon is en op school elke dag moet opdreunen dat Allah God is en dat Mohamed Zijn profeet is.
Door deze verhalen en gesprekken kom je weer terug bij de kern van christelijk onderwijs: kinderen in aanraking brengen met het Evangelie. Hoor je weer hoe belangrijk een christelijke opvoeding en een christelijke school is voor christenen die in seculiere omgeving wonen, waar ze als christen een zeer kleine minderheid zijn. En vooral kom ik onder de indruk van de toewijding van deze mensen, de trots en de dankbaarheid waarmee ze spreken over hun eigen school(tje). Vooral als mensen vertellen hoeveel ze ervoor over moeten hebben: vaak een heel laag salaris, een goede baan of positie ervoor opgeven, en een beroep uitoefenen met een lage sociale status.
Dit alles raakt mijn hart en voedt mijn motivatie om voor christelijke scholen in andere landen iets te betekenen en te uit te delen van onze zegeningen met zoveel jaar vrijheid van onderwijs, een eigen opleidingsinstituut, ervaring in en kennis van christelijke onderwijs. Omdat ik op zo’n conferentie de hele dag actief ben in luisteren, gesprekken voeren en ervaringen delen, ben ik moe aan het eind van de week. Maar het vuurtje is ook weer aangestoken; ik heb iets ervaren en geproefd van Gods werk in deze wereld, niet in het minst door eenvoudige, toegewijde leraren die kinderen elke dag goed christelijk onderwijs proberen te geven.